De Nederlandse Spellenprijs begon in 2001 als een publieksverkiezing. Een jury koos een handvol genomineerden zonder rubricering, waaruit spelliefhebbers hun Spel van het Jaar mochten kiezen. In 2012 werd de stap naar een juryprijs gezet, toen nog met één prijs. Vanaf 2013 werd dit verfijnd met een onderscheid tussen een familieprijs en een expertprijs. Een familiespel was volgens de richtlijnen van de jury zonder meer geschikt voor een groot publiek, waaronder kinderen vanaf acht jaar. Een expertspel was volgens de richtlijnen geschikt voor spelers met meer speelervaring.
Ik vond dit een goede en werkbare indeling. Daarbij realiseer ik me dat de bandbreedte van de expertcategorie in de beleving van verwende veelspelers groot was, alles van “familie plus” tot “high end hersenkrakers”. Ik had daar geen boodschap aan. Een spellenprijs is er in mijn optiek niet voor veelspelers, maar louter voor een groter publiek dat een beetje hulp bij het kiezen kan gebruiken. Voor die doelgroep was de oude expertprijs een goed hulpmiddel, maar met een jury vol verwende fijnproevers bleef de zwaardere kost de bestaansreden van zo’n expertprijs keer op keer vertroebelen.
De jury heeft niet gekozen voor een afbakening aan de bovenkant, maar voegt met ingang van dit jaar een middenklasse toe, de kennerscategorie. Ik vind de benaming een tikkie onhandig, bij kenner is de associatie met een connaisseur, zeg maar een expert zo gemaakt. Aan de andere kant was het ongetwijfeld lastig om een pakkende naam te verzinnen. “Familie plus” zou de lading beter dekken, maar bekt niet zo lekker.
Het zal duidelijk zijn dat ik niet zit te wachten op deze middenklasse. Met een beetje lef en een goed verhaal was het prima werken met de twee categorieën. Het zij zo, ik heb er alle vertrouwen in dat deze vakkundige jury ook met drie categorieën mooie en waardige spellen voor het voetlicht zal brengen.
Ten slotte vind ik het opmerkelijk en jammer dat de jury tot op heden nog geen tijdpad voor de verkiezing van 2020 heeft gepubliceerd.
Meer informatie:
